കൃഷ്ണപ്രിയ! (വൃത്തം ശ്ലഥകാകളി)

കൃഷ്ണപ്രിയ!

 

ശ്ലഥകാകളി 

 

ഞാനൊരു ഭക്തയായ്   കൃഷ്ണന്റെപ്രിയയായ്,

ഞാൻ  സ്മിതം സർവ്വർക്കും സമ്മാനിച്ചു നിൽപ്പൂ.

നോക്കില്ലയാരോരുമെന്നുടെയാകാരം,

വാക്കില്ല ചൊല്ലുവാൻ മന്മനോവാതങ്കം.

 

ഞാൻ പെറ്റകുഞ്ഞുങ്ങളെണ്ണത്തിൽ ധാരാളം,

പൊൻവർണ്ണക്കുർത്തയിലെൻമുന്നിൽ കേളിയിൽ.

കിങ്ങിണിയാടുമ്പോലെന്റെ ശിരസ്സിന്മേൽ,

തൂങ്ങിച്ചാഞ്ചാടുന്നു കുഞ്ഞിളം കാറ്റൊപ്പം.

 

എന്നൂടെയൂർജ്ജമോയൻപുള്ളയെൻ മക്കൾ,

എന്നാലോ, നിർണ്ണയമാരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല.

നിത്യം പൊൻകുഞ്ഞുങ്ങൾ നിർമ്മലഭാവത്തിൽ,

സത്യമാം മിത്രനെ വരവേൽക്കാൻ തയ്യാർ.

 

എൻചാരെ നീരിൽ നിന്നീടുന്ന പദ്മത്തേ,

എന്മുന്നിൽ വന്നവൻ ഗാഢം പുണരും.

ആകാശച്ചായമോ ഭൂവർണ്ണമോയില്ലാ,

ആഴിപ്പരപ്പിന്റേ നീലിമയുമില്ലാ.

 

മാലോകർ ചിന്തിപ്പൂ, 'പീതവർണ്ണമല്ലേ,

‘മഞ്ഞപ്പിത്ത ബാധ’ ബാധിച്ചതു മാകാം.'

പൂമണമില്ലേലും പൂന്തേൻ നുകരാനായ് 

പൂമ്പാറ്റയെമ്പാടും പാറിപ്പാറിവരും.

 

ആകാശക്കീറിന്നു ഭേദഭാവമില്ല,

ശാഖികൾക്കിടയിലായൂറിച്ചിരിക്കും.

എൻപാദം ഭൂമാതാ നിത്യം തലോടുന്നു,

‘തൻകുഞ്ഞും പൊന്നെന്ന’ കാകിമാതാവു പോൽ.

 

താരങ്ങൾ തിങ്കളും തുല്യത കാണിപ്പൂ.

നീരദം പനീരായ് മാരിനീരിറ്റിപ്പൂ.

എന്നുടെ നൽപ്പാതിയെത്തും, നാമം വിഷു,

അന്നാണെൻ മക്കൾതൻ മഹത്താമാഘോഷം.

 

മർത്യലോകം ചുറ്റും ഓടിനടക്കുന്നു,

കർണ്ണികാരപ്പൂ കണിവയ്ക്കാൻ  കിള്ളാനായ്.

എന്തുപ്രതിഫലമായാലും നൽകീടും,

എത്രദൂരംവരെ പോണേലും പോയിടും.

 

കൃഷ്ണ ഭഗവാന്റെ വാത്സല്യം  കിട്ടുവാൻ  

കാർണികാരപ്പൂക്കൾക്കിന്നു മഹാഭാഗ്യം.

എന്റെ നിണത്തിൽപ്പിറന്ന കൊന്നപ്പൂക്കൾ,

പുണ്യവിഷുവിന്റെയാത്മാശമായ്ത്തീരും.

 

ആചാര്യരറിഞ്ഞീടൂ ചികിത്സക ഞാനെന്നും 

ആരോഗ്യം കാക്കുന്നുവുത്തമ രീതിയിൽ.

ഏതൊരു ശ്രേഷ്ഠനും ക്ഷാമത്തിലെത്തീടാ-

മേതൊരുശ്വാവിന്നും കിട്ടാമൊരുദിനം.

 

അരഗ്വധ=കൊന്ന