മണ്ണിൽ നിൽക്കുന്നു ഞാൻ!

 

(ദ്രുതകാകളി)

 

മണ്ണിലായ് നിൽക്കുന്നു  ഞാനെന്നുതോന്നും

വിണ്ണിലായ് നിൽക്കുന്ന നീയെന്നെ കണ്ടാൽ.

മൻമനോപീഠത്തിൽ നിന്നെ ഞാൻ വയ്പ്പൂ.

സ്നേഹിക്കും പ്രാണൻപോൽ ചിരം ഞാൻ നിന്നെ.

 

പക്ഷങ്ങളേറുമെൻ  സ്വപ്നത്തിൻ വർണ്ണം

പുഷ്കരേ  കോറുന്നു  നിൻ ദിവ്യചിത്രം. 

എന്നുടെ മാനസേ നിന്നുടെ രൂപം, 

നന്മകാട്ടാൻ മിന്നും, വെള്ളിക്കുതുല്യം.

 

കണ്ണിണ മിഴിച്ചു കീഴേയ്ക്കായ് നോക്കി,

വിണ്ണിന്റെ ഗോപുരേ ചേലിൽ നീ നില്പൂ.

ഓരോരോ വാസരേ  കാണുമ്പോഴെല്ലാം

കാരുണ്യമോടെ നീ നോക്കുമെന്നോർത്തു.

 

നെൽക്കതിർ,ഫലം, ജലം, മന്ദവായു,

കല്പവൃക്ഷം, തണൽ, നാളികേരക്കൂട്ടം,

പൊൻലത, താര്, തരു, വനം ഹൃദ്യം

നിന്നെ തോഷിപ്പിക്കാൻ വയ്ക്കുന്നകാഴ്ച.

 

നിൻഹൃത്തിൽ തങ്ങില്ലേ എന്നുടെ ഭംഗി?

 എന്റെ  താരുണ്യം മയക്കില്ലേ നിന്നെ?

എന്മനോ ശുദ്ധി നീ കാണില്ലേ തെല്ലും

ഞാൻ  നിന്നിൽ വിശ്വാസം വയ്ക്കുന്നു മോദാൽ.

 

കാതുകൂർപ്പിച്ചു കേൾക്കൂയെന്റെ വാർത്ത,

നീ വരേണം താഴേക്കെന്നെനിക്കിച്ഛ.

സപ്തവർണ്ണഭൂഷ കേശത്തിൽ ചൂടി.

പാതകൾ നോക്കി നീ പോരാമോ മെല്ലെ? 

 

കാമിക്കാനെന്നെയൊരാൾക്കുണ്ടു മോഹം, 

കാമിനിയാക്കാൻ കൊതിക്കുന്നു മിത്രൻ. 

ഭൂമി ഞാൻ, ആളുകൾ നൽകിയ നാമം. 

ഹിമാംശു! നീയാണെന്നുള്ളത്തിലെന്നാൽ.