വാസുക്കുട്ടനുമോണം വന്നു!

 

 

 

(മാവേലി)

 

ഓണക്കാലംവന്നു  സ്കൂളുംപൂട്ടി

വാണംകണക്കോടി കുട്ടിക്കൂട്ടം.

ഓടിയെത്തിയവർ  പ്ലാവിൻചോട്ടിൽ

മാടിവിളിച്ചു സസ്യം കേളിക്കായ്.

 

 ഊയലാടി ആർത്തങ്ങാമോദിച്ചു,

കായം ശാഖിതൻ ശാഖയെപ്പുൽകി.

കാറ്റും മഴമുത്തും കൂടെയാടി,

ആടിപ്പറന്നൂ വെയിലിൻ വേഷ്ടി.

 

ഉൽസാഹഞാണൊലി പാറിചുറ്റും

കേളികളാരവം കൈകൾ കോർത്തു.

പുഷ്പങ്ങൾ വട്ടിയെ തല്പമാക്കി,

കഷ്ടംവിനായവർ ധ്യാനം ചെയ്തു. 

 

കുട്ടികൾ പൂക്കളാംകൂട്ടുകാർക്കായ്

മുറ്റത്തിൻ മധ്യേ പീഠമൊരുക്കീ.

വാസുവും പണിഞ്ഞു കുഞ്ഞുകളം,

ചാരുതചേർന്നതാം പൊൻപൂക്കളം. 

 

പത്രസദ്യഗന്ധം മൂക്കുതേടീ,

പാത്രങ്ങൾ സ്ഥാനനഷ്ടം ഭയന്നു.

പപ്പടം പാടീ പൊടിയുമീണം

പായസം മുഖ്യനായ്ത്തീർന്നെവിടേം.

 

കൊയ്തുമെതിയിൽ കിട്ടിയതെല്ലാം

കയ്യിൽക്കൂട്ടിവച്ചു  കാർത്തികേയൻ.

പാതിമെയ് വിളമ്പി ഊണിൻപുണ്യം,

പോയില്ലപുത്രനാം വാസുവുണ്ണാൻ.

 

വാസുവിൽ സ്വപ്നങ്ങൾ പൂത്തുനിന്നു

വാസം ചെയ്യേണം പുത്തനുടുപ്പിൽ.

അന്നവൻ കാത്തു പുതുസുഗന്ധം,

നൊന്തു പിതാവിന്റെയുള്ളം കഷ്ടം!

 

പുത്തൻ കുപ്പായത്തെ സ്വീകരിക്കാൻ,

പാങ്ങില്ലയച്ഛന്റെ കൈകൾ കാലി.

വാസുവിൻ ഗാത്രത്തിന്നു നിയോഗം

കേശുവിൻ വൃദ്ധവസ്ത്രത്തിൻ കൂട്ട്.

 

കഷ്ടങ്ങൾ കുട്ടിയെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു,

ഇഷ്ടം വസിപ്പതു സ്വത്തിനൊപ്പം.

പെട്ടെന്നുവാസുവിന്നുള്ളം കാളി

പോയിപ്പുണർന്നു തന്റെ താതനെ.

 

“മയ്യൽ വന്നാൽ ഞാനടയ്ക്കും വാതിൽ

പൊൻയാനത്തിലെത്തും തുഷ്ടികാലം.

അദ്ധ്യയനത്തെ ഞാൻ സുഹൃത്താക്കും

വിദ്യയും ഞാനും പൊങ്ങിപ്പറക്കും.”